Παίζοντας με την αλεπού

Καθώς πηγαίναμε μια βόλτα στο δάσος, πίσω από ένα δέντρο, πάνω στο πράσινο χορτάρι ξαπλωμένη ανέμελα, ήταν μία μαβιά αλεπού. Κοιμόταν αμέριμνη...
Οι κίτρινοι θάμνοι έρχονταν σε αντιθεση με το μαβί της τρίχωμα.
Όπως έπεφτε ο ήλιος έλουζε το χώμα με το πορτοκαλί του χρώμα.
Γαλάζιοι και πράσινοι θάμνοι με μεγάλα πλατιά φύλλα φύτρωναν στο πλάι.

Μόλις την είδαμε, της φωνάξαμε: "έι, αλεπουδίτσα! ξύπνα να παίξουμε!"
Η αλεπού ξύπνησε, σήκωσε το κεφαλάκι της με τη μυτερή μουσούδα και μόλις είδε τόσα παιδάκια με μπογιές στα χέρια και χαρτιά και μολύβια,
άρχισε να χοροπηδάει πέρα δώθε από χαρά!

"Θα με ζωγραφίσετε; θα μου κάνετε το πορτρέτο;"

"Θα προσπαθήσουμε, της είπαμε, αλλά πρώτα έλα να γνωριστούμε"

"Εγώ είμαι η αλεπού του Φραντς Μαρκ, μας είπε. Δεν είμαι όποια κι όποια. Με ζωγράφισε το 1911. Ήταν ένας Γερμανός ζωγράφος, εξπρεσιονιστής. Του άρεσε να ζωγραφίζει ζώα. Θεωρούσε οτι είμαστε πολύ αθώα."

"Κι εμείς είμαστε τα παιδιά του παιδικού "Κοιτάζω και Βλέπω", της είπαμε. Δεν είμαστε όποια κι όποια. Εμείς και κοιτάζουμε και βλέπουμε.

Και είδαμε οτι είσαι μωβ, όχι μόνο ένα μωβ, λίγο ροζ μωβ, λίγο μπλε μωβ, λίγο καφε μωβ, και οτι έχεις πίσω σου πράσινα και κίτρινα και μπλε φυτά και σχήματα κι ένα δέντρο πορτοκαλοκαφέ. Και είσαι πολύ εντυπωσιακή, μ'όλ'αυτά τα χρώματα. Θα σε ζωγραφίσουμε τώρα."

Κι έτσι κάθισε η αλεπού εκεί που ήταν κι εμείς τη ζωγραφίσαμε. Και μετά της δείξαμε τις ζωγραφιές και είπε "Μωρέ, μπράβο! τόσο μικρούλια παιδάκια, πεντ'έξι χρονών και κάνετε τόσο ωραίες ζωγραφιές!!!"

και επειδή ήμασταν στο δάσος, είπαμε να ζωγραφίσουμε και καμιά κουκουβάγια

και καμιά γάτα... 

μία κόμπρα και μία τίγρη

και μια κοπελα που πάει για ψώνια

 κι ένα  πλήθος μοτίβων...