Το πρώτο μας παραμύθι ... Our first tale ...

Το πρώτο μας παραμύθι

Διαβάσαμε το παραμύθι, το χωρίσαμε σε σκηνές και εικονογραφήσαμε την πρώτη σκηνή. Επειδή αναφερόταν σε κεραμικά αγγεία, στήσαμε μία σύνθεση με πήλινα αντικείμενα, για όποιο παιδί ήθελε να έχει μία αναφορά.

Στο εργαστήρι μας τα παιδιά είναι από 5,5 ως 12 χρονών. Το καθένα αντιμετωπίζει το θέμα με το δικό του τρόπο και επίσης αντιμετωπίζεται από εμάς ξεχωριστά, σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του.

Η συνύπαρξη παιδιών διαφορετικών ηλικιών δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξή τους, αντίθετα είναι μία γόνιμη συνύπαρξη, όπου τα μικρότερα παίρνουν ιδέες και τεχνικές από τα μεγαλύτερα και τα πιο μεγάλα ξεπερνούν πιο εύκολα τη φάση του "δεν μπορώ να το κάνω τόσο καλά όσο θέλω".

Εμείς από τη μεριά μας, προσπαθούμε ταυτόχρονα να τα εξασκούμε στην παρατήρηση αλλά και να διεγείρουμε τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους.

Ακολουθεί η πρώτη σκηνή από το παραμύθι  - τη συνέχεια θα τη διαβάσετε στις επόμενες αναρτήσεις:

"Η Κεραμίστρια και η χελώνα"

συγγραφέας: Τάνια Χριστοφοράτου

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ένα παράμερο χωριό ζούσε μία κεραμίστρια. Την έλεγαν Κλαίη. Η Κλαίη δεν έκλαιγε καθόλου. Ήταν πολύ χαρούμενη και γελαστή γιατί είχε βρει από μικρή αυτό που της άρεσε να κάνει και το έκανε με πολύ κέφι και όρεξη. Κι αυτό που της άρεσε ήταν να ζυμώνει τη λάσπη και να της δίνει σχήματα, φόρμες, μορφές. Έφτιαχνε στον τροχό βάζα, κούπες, πιάτα, πιατέλες, κανάτες, γαβάθες, πιθάρια και πήλινα ή πορσελάνινα παιχνίδια για τα παιδιά. Τα έψηνε στο καμίνι και μετά τα διακοσμούσε με πολύχρωμα σχέδια. Χίλια μοτίβα και χίλια χρώματα μπλέκονταν και στροβιλίζονταν στα έργα της. Ήταν τόσο χαρούμενα και ευχάριστα στο μάτι που ο κόσμος πέρναγε από το εργαστήρι της για να τα βλέπει και να χαίρεται. Το πρόβλημα ήταν οτι όσο γεμάτα ήταν απ’έξω, τόσο άδεια ήταν από μέσα. Ο τόπος ήταν τόσο φτωχός, η γη τόσο άγονη, τα δέντρα τόσο άκαρπα, που τις περισσότερες φορές τα πιάτα ήταν άδεια, οι πιατέλες κενές, τα βάζα ορφανά, οι κανάτες στεγνές, τα πιθάρια αντηχούσαν το κενό τους. Μόνο οι κούπες γέμιζαν με νερό, που κι αυτό λιγοστό μαζευόταν στις στέρνες.